Kameruńskiego basistę Richarda Bonę już przedstawiałem na tym blogu. Powoli poznaję jego muzyczny dorobek i robi on na mnie coraz większe wrażenie. Trudno zdefiniować i zaszufladkować jego muzykę, ze względu na uniwersalność i umiejętność wykorzystywania różnych stylów muzycznych i różnych kultur. Oprócz elementów jazzowych doszukałem się tam wpływów afrykańskich, latynoskich, reggae, funky, bluesa i elementów orientalnych. Można więc określić to mianem jazz fusion. Do tego dochodzi jeszcze ciekawy wokal.  W czasie koncertów widać, że muzykowanie sprawia mu radość i nawet bawi się nim. Kołyszący się w rytm tej muzyki widzowie świadczą o tym, że ten klimat udziela się innym. Bardzo cenię wykonawców, którzy mają ten dar. Mam nadzieję, że nastrój jego koncertów udzieli się wszystkim.

Richard Bona & Raul Midon - O Sen Sen

Raul Midon & Richard Bona - Invisible Chains

Toto. Bona & Lokua – Lisanga

Toto. Bona & Lokua - Lokua Kanza

Richard Bona - Please don't stop

W ostatnim nagraniu głównym instrumentem jest głos

Bobby McFerrin & Richard Bona

Nazwa brzmi strasznie poważnie, wręcz groźnie, a rzeczywistość była zgoła inna. Okolicznościowo - Rozrywkowy Syndykat Wały Jagiellońskie to zespół którego twórczość kojarzy nam się z poczuciem humoru, chociaż PRL-owska rzeczywistość którą opisywali w swych piosenkach wcale różowa i radosna nie była. ZYskali popularność po zdobyciu głównej nagrody na Festiwalu Piosenki Studenckiej w Krakowie w roku 1978 za piosenkę "Skrzypek Herzowicz". Dała ona im przepustkę do festiwalu opolskiego, z którego wrócili z nagrodą dziennikarzy. Ich pozycja była na tyle mocna, że udało im się nagrać i wydać płytę długogrającą, co w PRL-u było nie lada osiągnięciem. Początkowo zespół miał dwóch wokalistów: Grzegorza Bukałę i Rudiego Schuberta. Z czasem ten drugi stał się ikoną grupy. Zespół wylansował całkiem sporą liczbę przebojów. Ich popularność była efektem nie tylko ironicznych tekstów, ciekawa była również aranżajcja i wokal. Posłuchajmy odkurzonych przebojów Rudiego i spółki.

Wariacje na temat skrzypka Herzowicza

Kombajn bizon

Wars wita was

Do pracy rodacy

Tylko mi ciebie brak

Córka rybaka

Monika córka ratownika

Więcej na http://niechgramuzyka.blogspot.com/

Jedną ze sztandarowych audycji radiowej trójki był "Zgryz" Macieja Zemabatego. Wszyscy pamietamy klimat tej audycji, czarny humor, słuchowisko "Rodzina Poszepszyńskich" i piosenki Leonarda Cohena, którymi się zachwycił i tłumaczył na język polski autor (specjalista od gwary więziennej).  Pan Maciej był jeszcze jednym ze współorganizatorów Pierwszego Przeglądu Piosenki Prawdziwej "Zakazane Piosenki" a było to wydarzenie w PRL-u niezwykłe. Chciałbym dzisiaj przypomnieć tę niezwykle barwną postać.

Maciej Zembaty - W prosektorium

Onuce 

Maciej Zembaty - Sejm Kalek

Jan Kobuszewski - Życie jest średnie

Maciej Zembaty - Uszy

Rodzina Poszepszyńskich

Piotr Fronczewski - Kiedy lekarz się pomyli

Poszepszyńscy

Tańcz mnie po miłości kres

Więcej na http://niechgramuzyka.blogspot.com/

Wszystko co napiszę nie dotyczy Rolling Stones bo oni są jak idee Lenina i wszystkie rewolucje razem wzięte, nieśmiertelni i niezniszczalni. Można by rzec, że dobra muzyka się nie starzeje ale rzecz nie dotyczy muzyków. Z czasem niektórzy mają dość tej zabawy, bądź wybierają karierę solową i kapela, którą lubiliśmy po prostu przestaje istnieć. Drogi indywidualistów nie zawsze są usłane różami. Ci którzy wybrali domowe zacisze chyba tęsknią za dawnym życiem i zdarzają się powroty. Czasem tylko na jedną trasę koncertową, czas tylko by nagrać dvd,  a bywa że na dłużej. Szyld nie jest gwarancją sukcesu choć sentyment fanów raczej zapełnia sale koncertowe. Tylko nielicznym udaje się wylansować nowy przebój. Dominują dania odgrzewane. Kilka ciekawych powrotów chciałbym dzisiaj przedstawić.

Któż nie zna "Bielszy odcień bieli" grupy Procol Harum. Pod koniec lat 70-tych jej lider Gary Brooker opuścił zespół dla kariery solowej. Nie wiem czy występ na festiwalu w Sopocie był jego największym sukcesem. O innych nie słyszałem. W 1991 roku wrócił do kolegów. Nagrali tylko jedną płytę, która przeszła bez echa. Zarejestrowali jednak jeden rewelacyjny koncert - piękna sceneria, orkiestra symfoniczna, chór i stare piękne piosenki. Nic nowego a słucha się.

Procol Harum - A whiter shade of pale

Procol Harum - Grand Hotel

U nas nieco niedoceniana, choć "Hotel California" znają wszyscy, grupa The Eagles.

W 1981 roku obyła ostatnie turnee. Przez kilkanaście lat muzycy nagrywali solo. W 1994 roku spotkali się i wydali płytę Hell freezes over zawierającą zapis trasy koncertowej i 4 nowe piosenki. Potem ukazała się tylko jedna płyta.

Długo zastanawiałem się nad wyborem nagrania. Niby nic nowego ale uczcie się młodzi jak to brzmi.

Eagles - How long

Simon & Garfunkel znany był z Pani Robinson, Sound of silent, Bridge over trouble water i wielu innych hitów. W 1970 roku muzycy rozstali się. Kilkakrotnie powrócili na okazjonalne koncerty. Najsłynniejszy z nich odbył się w 1981 roku nowojorskim Central Parku i zgromadził pół miliona widzów. Mój znajomy na nim był i twierdzi, że warto było. Stałej współpracy jednak nie ma.

Sound of silent - 2009 r. w Madison Square Garden

Trudno wyobrazić sobie Queen bez Freddiego Mercurego. W latach 2004 - 2009 muzycy koncertowali z Paulem Rodgersem (ex Free i Bad Company). Lubię Paula ale próba zmierzenia się z legendą nieco moją sympatię nadszarpnęła.

We are the champions

Beatlesom oferowano wielkie pieniądze za jeden wspólny występ. Nigdy się na to nie zgodzili. Czy aby słusznie?

Więcej na http://niechgramuzyka.blogspot.com/

Moja rodzinka jeszcze śpi. Ja mam z tym problem. Przed przystąpieniem do pracy postanowiłem coś przyjemnego posłuchać. Wybór padł na Seala, który pojawił się w poprzednim odcinku bloga. Zrobił na mnie dobre wrażenie i zaplanowałem go sobie odświeżyć. Warto było poszperać bo odnalazłem ciekawą płytę tego piosenkarza. Pogoda niestety zimowa, zmęczenie wiosenne, piąty już dzień tygodnia i wizja pracowitej soboty powodu sprawiają, że mam ochotę na delikatną muzykę. Myślę, że wam również sprawi przyjemność. Tytuł to tylko gra słów.

Seal - People get ready (wszyscy znamy wersję Roda Stewarta i Jeffa Becka, ta jest równie ładna)

Kto jeszcze pamięta Van Morrisona? Sometimes we cry to drugie moje dzisiejsze odkrycie

Tracy Chapman - be careful of my heart

Więcej na http://niechgramuzyka.blogspot.com/