Stanisław Grzesiuk (1918 -1963)– polski pisarz, pieśniarz, z zawodu elektromechanik.

W pierwszych dniach września 1939 roku, po apelu Romana Umiastowskiego, wraz z dwoma kolegami opuścił Warszawę, aby dołączyć do oddziałów Polskiego Wojska. Do domu powrócił już po kapitulacji miasta Zaangażował się w walkę z niemieckim okupantem, działającw nowo powstałych polskich podziemnych siłach zbrojnych. Poszukiwany przez Gestapo za posiadanie broni. Aresztowany w trakcie łapanki i wysłany na roboty przymusowe do niemiec, w okolice Koblencji, następnie zesłany do obozu koncentracyjnego w Dachau za pobicie gospodarza niemieckiego i ucieczkę z jego gospodarstwa. Przeniesiono go do Mauthausen-Gusen, „Gusen I”.

W powieści   „ Pięć lat kacetu”  opisał swoje doświadczenia obozowe

Jego piosenki są śpiewane przez innych do dzisiaj ,

często nie wiemy kto był ich autorem.

wynalazca pierwszej w świecie skutecznej szczepionki przeciw tyfusowi plamistemu, prekursor zastosowania owadów, głównie wszy odzieżowej jako zwierzęcia laboratoryjnego do hodowli zarazka tyfusu. Dzięki wynalezionej przez niego szczepionce przeprowadzono szczepienia w wielu rejonach świata – miliony  ludzi ocaliło życie  ile tego nikt nie wie.

Urodził się w Czechach w Przerowie

Uczył w Jaśle Stryju i Lwowie

Zmarła w Zakopanym w 57 roku

W czasie I wojny światowej  został powołany do wojska jako parazytolog. Rozpoczął badania nad nękającą wówczas świat  chorobą – tyfusem plamistym i roznoszącymi go wszami W latach 1915-1918 pracował w szpitalu wojskowym w Przemyślu. W roku 1918 objął tam kierownictwo nowo powstałej Pracowni do Badań nad Tyfusem Plamistym

Po wkroczeniu niemców do Lwowa 30 czerwca 1941 roku, po zamordowaniu przez nich w nocy z 3 na 4 lipca grupy 25 polskich profesorów i kilkunastu członków ich rodzin na Wzgórzach Wuleckich sytuacja, w jakiej znalazło się lwowskie środowisko naukowe, stała się bardzo trudna. Skłoniło to Weigla do podjęcia się trudnego dzieła dalszego prowadzenia (jako kierownik naukowy) Instytutu Badań nad Tyfusem Plamistym i Wirusami na potrzeby armii niemieckiej. Widział w tym możliwość pomocy dla licznej rzeszy pozbawionych pracy profesorów i asystentów. Wymógł na niemcach prawo do całkowitej decyzji w doborze personelu, biorąc za niego pełną odpowiedzialność. Instytut zaczął wzrastać w postępie geometrycznym. Zatrudnienie w Instytucie wraz z chroniącą przed represjami legitymacją znaleźli profesorowie  Banach,  Knaster i  Orlicz.

Profesor Weigl nigdy nie zaparł się swojej przybranej ojczyzny (Urodził się w rodzinie austriackiej) Skutecznie oparł się prośbom i żądaniom niemców, by podpisać Reichlistę , proponującemu mu podpisanie jej generałowi SS Katzmannowi odpowiedział: "Człowiek raz na całe życie wybiera sobie narodowość. Ja już wybrałem" 

„Jako biolog znam zjawisko śmierci i często myślę o śmierci, bo życie stało się takie smutne i beznadziejne. Więc możecie mi zrobić przysługę i mnie zabić, albo musicie mnie akceptować jako Polskiego profesora narodowości Polskiej”.

Doktor Łazowski, we wrześniu 39 roku został zmobilizowany do Armii Polskiej. Pojmany przez sowietów. Uciekł z transportu na Syberię, po czym wpadł w ręce niemców. Uciekł i z tej niewoli, po czym dostał się do Warszawy. Jeszcze w listopadzie tego roku ożenił się i wyjechał do Stalowej Woli, gdzie zaczął pracę w PCK w Rozwadowie.

Jego znajomy, dr Stanisław Matulewicz , odkrył, że krew osób zakażonych niegroźną bakterią Proteus OX19 daje podczas testów Weigla wyniki identyczne jak przy zakażeniu tyfusem plamistym

Obaj lekarze zaczęli szczepić swoich pacjentów w Stalowej Woli niegroźną bakterią i wysyłać próbki krwi do niemieckich laboratoriów. W efekcie niemcy ogłosili okolice Stalowej Woli terenem objętym zarazą, a niemieccy obywatele w pośpiechu ewakuowali się z zagrożonego epidemią obszaru. Dzięki temu zabiegowi ustały wywózki ludności na roboty i do obozów zagłady.

Niemcy obawiali się tyfusa, który mógł rozpowszechnić się z obozów pracy, na miejscową ludność lub do koszar żołnierzy.

Nazywa się go polskim „Schindlerem” – razem z doktorem Matulewiczem, uratował około 8000 ludzi przed śmiercią w obozach zagłady. Przez trzy lata dwóch polskich lekarzy wmawiało niemieckim okupantom, że w okolicach Rozwadowa szaleje epidemia tyfusu. O tym, że sami ją wywołali, nie zdradzili nawet własnym żonom.

W 1944 roku Łazowski uciekł przed próbującym go aresztować gestapo

W 1945 roku wrócił z rodziną do Warszawy

W 1958 roku wyjechał z rodziną do USA ako stypendysta Fundacji Rockefelera

Zmarł 16 grudnia 2006 roku w Eugene USA

Odnaleziono nieznany rękopis rotmistrza Pileckiego. To jego życiorys do 1926 roku. Wydaje mi się że warto przeczytać